Ze zijn er, maar je moet goed zoeken – fellowships aangeboden door Nederlandse ziekenhuizen na de opleiding tot MDL-arts zijn nog geen gemeengoed, al zijn er geluiden dat hier op termijn verandering in zal komen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat aiossen gedreven door ambitie over de landsgrenzen kijken. Ik sprak met Vera Valkhoff van de Rotterdamse school. In de afgelopen jaren rondde zij in het Erasmus MC zowel een succesvolle promotie af, alsmede haar opleiding tot MDL-arts. Vera verblijft momenteel in Australië voor een fellowship ‘advanced endoscopy’. Wat dreef haar?
Vera rondde na jarenlang in het Erasmus MC te hebben gewerkt begin 2019 haar opleiding af tot MDL-arts; een heugelijk moment! In het laatste jaar van haar opleiding maakte Vera kennis met de endo-echografie. Haar supervisor, dr. Lydi van Driel, MDL-arts in het Erasmus MC, attendeerde haar op een vacature voor een fellowship advanced endoscopy in het Goldcoast University Hospital in Australië. Vera: “In een vlaag van enthousiasme stuurde ik direct een berichtje naar mijn vriend: ‘Ga je mee naar Australië?’ Zijn antwoord was kort, maar gelukkig positief: ‘Ja!’” Samen met Ton en haar zoontje Jonas vertrok zij in april 2019 naar Goldcoast, Australië.
Weinig jonge klaren MDL overwegen een fellowship en nog minder een buitenlands fellowship. Soms word je keuze (on)bewust beïnvloed door mensen die je ontmoet. Bij Vera was dit zeker het geval. Dr. Lydi van Driel had eerder een zeer succesvol fellowship advanced endoscopy in Goldcoast, Australië gedaan en zij was erg enthousiast over de leermogelijkheden, de collega’s en de prachtige omgeving. Dat Lydi niet overdreef, blijkt wel uit Vera’s reactie: “Zelf was ik nog nooit in Australië geweest, maar nu ik hier zit snap ik haar enthousiasme helemaal. Voor mij was het aantrekkelijke aan dit fellowship dat het in een academisch ziekenhuis is met goede referenties in een voor mij nieuw gezondheidssysteem.”
Papierwerk
Voor niets gaat de zon op, maar een fellowship in het buitenland gaat niet vanzelf. Dat blijkt wel als we Vera hiernaar vragen. “De enorme hoeveelheid papierwerk is een minder leuk aspect. Het kost veel energie, geld en tijd om alles goed te organiseren. Het is een langzaam proces, waarin je afhankelijk bent van vele instanties. Het belangrijkste is om je als arts te laten registreren bij het nationale register. Voor deze registratie heb je onder andere een medische gezondheidscheck nodig, een internationale ‘criminal history check’, een verklaring van de Registratiecommissie Geneeskundig Specialisten (RGS), een bewijs van een adequaat Engels taalniveau (International English Language testing System; IELTS), et cetera. Per land zullen de eisen waarschijnlijk verschillen. In Australië heet de registratieorganisatie AHPRA, het equivalent van het Nederlandse BIG-register.”
Vera vervolgt: “Ik had helaas de pech dat de hoeveelheid aanvragen die bij AHPRA in de staat Queensland binnenkwamen, enorm groot was. Na drie maanden wachten was er zelfs nog geen ‘caseholder’ toegekend om mijn aanvraag te beoordelen. Als ik probeerde het een en ander te bespoedigen, dan kreeg ik weinig hoopgevende e-mails terug met zinnen zoals ‘AHPRA is experiencing significant delays in processing applications’.”
Helaas blijkt al snel dat het jezelf registreren als MDL-arts in Australië niet het enige is dat geregeld moet worden. Vera: “Naast al het papierwerk voor Australië moet je dingen regelen, zoals het uitschrijven uit Nederland, het opzeggen van je huis en het opslaan van je inboedel. Ik ben met het modeverschijnsel meegegaan van Marie Kondo en ben gaan ‘ontspullen’. Vervolgens zijn we met slechts twee koffers afgereisd, maar staat de zolder van mijn schoonmoeder – ondanks Marie Kondo – toch nog steeds bomvol.”
Eerst trouwen
Vera moet lachen: “Een leuk bijkomend aspect van ons Australië-avontuur was dat we kort voor vertrek van de notaris het advies kregen om te trouwen, omdat dit de beste optie was om samen met onze zoon Jonas naar Australië te vertrekken. Binnen twee weken hebben we samen met familie en vrienden een geweldig trouwfeest en afscheidsfeest georganiseerd. Een ander aandachtspunt was het regelen van vervoer in Australië. Als je arriveert op de plaats van bestemming dan ben je weinig mobiel, want je hebt nog geen fiets of auto tot je beschikking. Dus dat is topprioriteit om te organiseren. Verder zorgden lange wachtlijsten bij de kinderdagopvang ervoor dat het even op zich liet wachten voordat Jonas naar de crèche kon.”
Goldcoast University Hospital
Goldcoast ligt onder Brisbane in Queensland, aan de oostkust van Australië. Goldcoast University Hospital is een modern en tertiair centrum en heeft een capaciteit van 850 bedden. Volgens de statistieken heeft het de drukstbezochte spoedeisende hulp van Australië. Vera legt uit wat ze doet: “Alle consulten voor met name ERCP, endo-echografie, enteroscopie, stentplaatsingen en Barrett’s vroegcarcinomen komen bij mij terecht. Ik doe daarnaast ongeveer zes scopieprogramma’s per week (waarvan vier interventieprogramma’s) en een algemene MDL-polikliniek. De supervisie tijdens advanced endoscopieën (EUS/ERCP/barrettresecties etc.) is uitstekend. Als ik een diagnostisch scopieprogramma heb, dan scopieer ik zelfstandig. Verder loop ik visite op de afdeling waar patiënten liggen die een interventie ondergingen.”
Vera blijkt niet alleen overdag ingedeeld te worden. Elke week doet ze een avonddienst en 1x per 5 weken een weekenddienst van vrijdagavond tot en met maandagochtend. Tijdens de dienst worden met name patiënten met IBD en leverpathologie gezien. Vera: “Er is hier veel problematiek rondom alcohol en intraveneus drugsgebruik, dus alcoholische levercirrose met alle complicaties is geen uitzondering.”
De eerste weken
Vol enthousiasme vervolgt Vera haar relaas: “De eerste weken val je van de ene verbazing in de andere. Het viel me op dat artsen hier erg informeel met patiënten omgaan. Als een arts zich voorstelt aan een patiënt worden er geen handen geschud en artsen stellen zich voor met slechts hun voornaam. Daarnaast worden alle scopieën uitgevoerd onder propofolsedatie met de anesthesist en anesthesiemedewerker op de kamer. Een enorme luxe! Naast de twee endoscopie-verpleegkundigen heb je een derde medewerker die de patiënten de kamer op- en afrijdt en bijvoorbeeld abdominale druk geeft tijdens de procedure. Ook kleden artsen zich erg netjes en dragen ze geen ziekenhuiskleding. Ze scopiëren op charmante hakken in een jurkje en lange mouwen zijn hier geen probleem. Ik denk dat een Nederlandse ziekenhuishygiënist hier een rolberoerte krijgt. Antibiotica worden laagdrempelig en langdurig voorgeschreven, niet zelden zonder goede indicatie. Verder is het medische jargon wennen, want Australiërs houden ook nog eens enorm van afkortingen. De overdracht is aanvankelijk lastig te begrijpen met afkortingen als BIBA (‘brought in by ambulance’) en NKDA (‘no known drug allergies’). In Australië heb je privé- en publieke ziekenhuizen. Ik werk in een publiek ziekenhuis, maar werk samen met artsen die een groot deel van hun tijd in ‘the private’ werken. Ze werken soms slechts één dagdeel in het publieke ziekenhuis, wat de continuïteit van zorg in het publieke systeem niet ten goede komt. Patiënten moeten hierdoor geregeld langdurig wachten op hun behandeling.”
Vrije tijd en contacten
Ver van je vrienden en familie; niet iedereen ziet dit zitten. Contacten maken is dus van belang, maar kost ook veel energie. Ik vroeg Vera wat ze hiervan vindt: “Het maken van contacten ging makkelijker dan ik verwacht had. In Australië lijken mensen minder gehecht aan hun thuisbasis en ze verhuizen regelmatig voor hun werk. Na een jaar vertrekken ze weer naar een andere stad voor hun verdere opleiding. Daardoor staan ze open voor nieuwe contacten. We hebben leuke vrienden gemaakt via het werk, de buurt, sporten en de crèche. Gelukkig bleef het niet alleen bij oppervlakkig contact.”
Is er tijd voor ontspanning? “Jazeker”, zegt Vera enthousiast. “Het is hier nu hartje zomer, dus enorm warm en benauwd. We gaan vaak naar het zwembad bij het appartementencomplex. We fietsen in 2 kilometer naar het strand en halen een ijsje. Op 40 minuten rijden is hier het regenwoud en daar gaan we regelmatig heen. Verder hebben we een daktent gekocht. In de weekenden gaan we regelmatig kamperen met deze daktent in Byron Bay of Noosa. We nemen de fietsen mee en trekken er vervolgens op uit. Het is een enorme luxe om zoveel prachtige natuur om je heen te hebben en de vrijheid te hebben om dit land te ontdekken. ’s Ochtends worden we wakker gezongen door de kaketoes en kookaburra’s; een alarmklok is hier overbodig. Helaas begint het vogelgezang al wel om 5 uur ’s ochtends.”
Het advies
Als ik Vera vraag of zij anderen zou adviseren om naar het buitenland te gaan, blijft ze even stil. Dan zegt ze: “Het hangt van je persoonlijkheid af. Ik zou het niet iedereen aanbevelen, want het kost veel voorbereidingswerk en het vergt flexibiliteit om te wennen aan een ander ziekenhuissysteem. Ik denk dat je het medisch-inhoudelijke gedeelte ook in een Nederlands academisch ziekenhuis kan leren, dus alleen daarvoor zou ik het niet doen. Zelf vond ik het juist een leuke uitdaging om een jaar in het buitenland te wonen en werkzaam te zijn in een ander gezondheidssysteem. Het geeft veel inzicht en deze ervaring kan ik weer mee terug nemen naar Nederland. Daarnaast hangt het ook af van je persoonlijke situatie. Ik had het geluk dat mijn partner met zijn werk kon afspreken deeltijd op afstand te werken, omdat hij toch al regelmatig voor projecten richting Azië vloog: die reistijd zou met de nieuwe verblijfsplaats aanzienlijk worden verkort. Maar het was in de eerste periode wel wennen voor hem om fulltime thuis te zijn. Het is belangrijk om vooraf afspraken te maken hoe je het leven hier gaat vormgeven, zodat het een positieve ervaring is voor alle gezinsleden.”
Vera vervolgt: “Begin op tijd met de organisatie en het regelwerk. Dat scheelt heel wat stress aan het einde van het traject. Laat je niet te veel afleiden door het regelwerk, want dat ben je alweer vergeten zodra je hier landt en uiteindelijk is het een zeer waardevolle en onvergetelijke ervaring.”
Er lijkt een kentering te zijn in de tot voor kort rooskleurige banenmarkt voor jonge klaren maag-, darm- en leverziekten. Aan werk geen gebrek, maar aan plaatsen des te meer; al verschilt dit fors per regio. Een fellowship na je opleiding zal binnen de MDL steeds gebruikelijker worden. Voor jou als aios heeft het voordelen: naast extra verdieping krijgt je cv een boost en dat kan van belang zijn bij de sollicitatie voor een plek.