Een meta-analyse leidde tot de conclusie dat mineralocorticoïdreceptorantagonisten (MRA’s) bij dialysepatiënten het risico op overlijden aan een cardiovasculaire of andere oorzaak niet verlagen. Lonnie Pyne (McMaster University, Canada) presenteerde deze resultaten in de tweede late breaking clinical trials-sessie.
In deze meta-analyse wilden de onderzoekers uitzoeken of MRA’s cardiovasculaire uitkomsten kunnen verbeteren bij nierdialysepatiënten. Reden was dat eerdere meta-analyses over dit onderwerp relatief kleine studies betroffen met beperkte follow-up en dat sinds de publicatie van de grote ACHIEVE- en ALCHEMIST-trials meer data beschikbaar zijn gekomen. De reviewers includeerden 19 gerandomiseerde controleerde trials met in totaal 4383 volwassen dialysepatiënten. In alle trials werd het effect onderzocht van MRA’s op verschillende uitkomsten, waaronder totale mortaliteit, cardiovasculaire mortaliteit en hartfalen, ten opzichte van geen MRA of placebo.
Uit de analyses bleek dat de totale mortaliteit (ongeacht oorzaak) in de MRA-groep 27% lager was dan in de controlecondities. Dit effect was echter net niet statistisch significant (gepoolde OR 0,73; 95%-BI 0,53-1,01). Bovendien bleek er aanzienlijke heterogeniteit te zijn tussen de individuele studies. Daarom richtten de onderzoekers zich alleen op de 5 studies met een laag risico op bias (3562 patiënten met 1124 events). In deze onderzoeken was de gepoolde OR 0,97 (0,84-1,12) en was er geen heterogeniteit meer (I2 0%).
Ook de gepoolde OR van 0,73 voor cardiovasculaire sterfte was niet-significant (95%-BI 0,46-1,16). Omdat er wederom aanzienlijke heterogeniteit was, analyseerden de onderzoekers de 5 studies met een laag risico op bias, waarin de OR 0,98 was (95%-BI 0,80-1,20; I2 2,89%). “Helaas moeten we concluderen dat MRA’s geen cardiovasculaire voordelen opleveren voor dialysepatiënten. Sterker nog, ze kunnen potentieel schadelijk zijn aangezien ze het risico op hyperkaliëmie wél verhogen,” aldus Pyne.
Bron: