Enpatoran, een orale remmer van TLR 7/8, werd goed verdragen door SLE-patiënten en gaf een significante afname van de ziekteactiviteit ten opzichte van placebo. Deze bevindingen van de fase II-studie WILLOW werden tijdens een late breaking abstracts-sessie gepresenteerd door Eric Morand (Monash University, Melbourne).
De toll-like receptoren (TLR) 7 en 8 spelen een rol in de pathogenese van systemische lupus erythematodes (SLE); preklinische data suggereren dat zij glucocorticoïdresistentie mediëren. Enpatoran, een orale kleinmoleculaire TLR7/8-remmer, is het eerste middel met dit werkingsmechanisme dat wordt onderzocht voor de behandeling van systemische en cutane (CLE) lupus erythematodes. In WILLOW-cohort A bleek dat enpatoran versus placebo na 16 weken een significante verbetering gaf op de Cutaneous Lupus Disease Area and Severity Index-Activity (CLASI-A) bij patiënten met CLE of SLE en actieve huiduitslag. In WILLOW-cohort B werden 353 SLE-patiënten met matige tot hoge ziekteactiviteit gerandomiseerd naar standaardzorg plus placebo (n = 94), enpatoran 2 dd 25 mg (n = 71), 2 dd 50 mg (n = 74) of 2 dd 100 mg (n = 100), alle gedurende 24 weken.
Alle doses entaporan waren geassocieerd met significant hogere responspercentages op de BILAG-based Composite Lupus Assessment (BICLA), maar er was geen dosisresponsrelatie. Het behandeleffect was het grootst bij deelnemers met een hoge type I IFN-gensignatuur (IFN-GS) op baseline en bij gebruikers van ≥ 10 mg prednison-equivalent. Type I IFN-GS was al vanaf week 2 significant afgenomen, wat lijkt te bevestigen dat enpatoran activatie van de TLR7/8-pathway bij SLE remt. Alle groepen met enpatoran hadden een hogere BICLA-respons gecombineerd met een klinisch relevante afname van glucocorticoïden dan de placebo-arm (respectievelijk 58,8, 55,6 en 47,5 vs. 31,4%). Het percentage deelnemers met bijwerkingen van enpatoran en placebo verschilde nauwelijks (61-64%). De meest gerapporteerde bijwerkingen waren infecties en infestaties.
Bron: