‘De patiënt’: de rubriek door de patiënt, voor de professional. Wat zijn de wensen, ervaringen, angsten, vreugdes en vooruitzichten van de patiënt? Het woord is aan Mary Broekhoff, 52 jaar. Bij haar werd 8 jaar geleden fibromyalgie vastgesteld, gevolgd door de diagnose reumatoïde artritis. Dit weerhoudt haar er niet van haar grote droom te verwezenlijken: vrachtwagenchauffeur worden.
“Ik heb mijn hele leven al klachten. In mijn herinnering had ik altijd spierpijn. Als kind wilde ik niet fietsen omdat ik veel last had van pijn in de billen. Toch heb ik van mijn zevende tot mijn eenendertigste op vrij hoog niveau korfbal gespeeld. Ik ging in die periode al wel vaak naar de huisarts. Op mijn zestiende bezocht ik al een reumatoloog, maar daar kreeg ik te horen dat het tussen mijn oren zat en dat ik maar eens moest gaan leven. Mijn klachten verergerden 8 jaar geleden, na een burn-out. Toen werd de diagnose fibromyalgie gesteld. De revalidatie ging moeizaam, pas na 2 jaar kwam er verbetering in mijn situatie.
Radicale keuze
In 2018 werd de diagnose reumatoïde artritis gesteld. Ik had veel last van mijn knie en mijn linker middelvinger was erg opgezet. Aanvankelijk kreeg ik methotrexaat, maar dat had haaruitval als bijwerking. Vervolgens heb ik adalimumab geprobeerd en dat werkte een tijd lang goed. Toen de werking begon af te nemen, stapte ik 2 jaar geleden over op infliximab. Daar ben ik nog steeds erg tevreden over, niet alleen omdat het goed werkt tegen mijn reumatische klachten, maar ook omdat het bleek te werken tegen een ernstige vorm van psoriasis waar ik last van had. Mijn klachten hadden wel gevolgen voor mijn werk. Tot 2017 was ik telefoniste/receptioniste bij de brandweer. Toen mijn RA-klachten in 2018 begonnen werd dit werk te druk voor me; ik stapte over naar de meldkamer. Toen ook dat mij te onrustig werd, heb ik een radicale keuze gemaakt. Ik rijd nu met een grote bestelbus langs adressen om pakjes af te leveren. Autorijden heeft mij altijd veel rust gegeven, alleen al van het geluid van de motor na het starten word ik kalm.
Onbegrip
Toen ik klachten kreeg dacht ik aanvankelijk dat mijn leven voorbij was. Vooral de eerste jaren toen ik veel pijn had, zag ik het somber in. Het onbegrip in mijn omgeving maakte het allemaal nog erger. Daar kwam bij dat ik dacht dat het aan mij lag, dat ik de enige was die dergelijke klachten had. Tijdens de revalidatie kwam ik erachter dat er meer mensen waren met soortgelijke klachten. Na een fysiotherapiesessie sprak ik met lotgenoten en dat hielp bij de acceptatie van mijn aandoening. Sinds ik infliximab gebruik voel ik me veel beter. Ik heb er ook alle vertrouwen in dat ik het examen ga halen. Mijn werk geeft mij veel voldoening, ik ben te jong om nu al thuis te zitten.”