Uitstekende prognose na endoscopische mucosale slokdarmresectie

Bij patiënten met hooggradige dysplasie of vroeg adenocarcinoom van de slokdarm wordt in de richtlijnen een endoscopische behandeling, specifiek endoscopische mucosale resectie (EMR), aanbevolen. Er waren echter weinig gegevens over de langetermijnuitkomsten. Uit een registeronderzoek van eigen bodem blijkt dat EMR resulteert in uitstekende overlevingskansen op de lange termijn.

In dit onderzoek zijn de gegevens geïnventariseerd van patiënten die in de periode 2005-2015 zijn behandeld met EMR vanwege hooggradige dysplasie of vroeg adenocarcinoom van de slokdarm of de gastro-oesofageale overgang. Daarbij zijn gegevens gebruikt uit de Nederlandse Kankerregistratie (NKR).

Er werden 898 primaire EMR-procedures voor hooggradige dysplasie of vroeg adenocarcinoom geanalyseerd. De gemiddelde leeftijd ten tijde van de diagnose was 67 jaar en de mediane follow-upperiode 4,8 jaar. Het lokale tumorstadium na de primaire EMR was hooggradige dysplasie (pTm1) bij 12%, een intramucosaal vroeg adenocarcinoom (pTm2-3) bij 68% en een submucosaal vroeg adenocarcinoom (pTsm1-3) bij 21% van de patiënten.

Het primaire eindpunt was de algehele overleving (OS). De 10-jaars OS in deze drie groepen was respectievelijk 73%, 58% en 49% (p < 0,001). 21% onderging een en-bloc EMR, waarbij in 42% van de gevallen sprake was van een volledig resectie. De volgende pathologische factoren waren de sterkste voorspellers van slechte OS: diepte van de tumorinvasie, aanwezigheid van zegelring (signet ring)-cellen en lymfovasculaire invasie.

Het percentage R0-resecties nam in de loop van de tijd toe van 53% in 2005 tot 75% in 2015. Na een radicale EMR, waarbij geen sprake was van lymfovasculaire invasie, onderging 5% van de patiënten een chirurgische resectie gedurende de follow-upperiode. Dit percentage verschilde significant tussen patiënten met een intramucosaal en patiënten met een submucosaal vroeg adenocarcinoom (4% vs. 14%; p < 0,001).